Systemische Lupus Erythematosus (SLE)-03

In augustus 2016 ontwikkelde de 20-jarige mevrouw A kleine rode vlekken over haar hele lichaam en frequente koorts, en ze had een laag aantal bloedplaatjes, zeven maanden na de bevalling. Na meerdere onderzoeken in plaatselijke ziekenhuizen werd in een provinciaal ziekenhuis bij haar de diagnose systemische lupus erythematosus (SLE) gesteld. In oktober van hetzelfde jaar werd ze behandeld in haar plaatselijke ziekenhuis.

“De afgelopen zeven jaar moest ik maandelijks naar het ziekenhuis voor recepten, frequente bloedonderzoeken, urineonderzoeken en voortdurend medicatie en injecties, maar de aandoening bleef terugkomen, wat erg pijnlijk was,” zei mevrouw A. In een poging haar ziekte te behandelen bracht haar man haar naar verschillende ziekenhuizen, maar de hoge kosten brachten geen verlichting van haar toestand. Uiteindelijk ontwikkelde ze lupus-nefritis en encefalopathie, en in september 2022 onderging ze een hersenoperatie. Toen mevrouw A hoorde dat CAR-T-therapie mogelijk SLE zou kunnen behandelen, zocht ze hulp in ons ziekenhuis, waar het team van deskundigen onmiddellijk haar toestand analyseerde.

De dokter legde uit: "Toen deze patiënt voor het eerst werd opgenomen, had ze gegeneraliseerd oedeem, aanzienlijke proteïnurie en positieve antilichamen. Ze had traditionele hormoon- en immunosuppressieve therapieën ondergaan, evenals zeven rondes van biologische behandeling, maar geen enkele was effectief. Ze ontwikkelde lupus. encefalopathie, pulmonale hypertensie, longfibrose en haar nierbiopsie duidden op actieve lupus. Dit toonde aan dat traditionele en biologische behandelingen niet effectief waren." Vergeleken met traditionele chemische middelen of monoklonale antilichamen kunnen CAR-T-cellen weefselbarrières binnendringen, zich wijd in weefsels verspreiden en een cytotoxisch effect uitoefenen, vooral tegen B-cellen of plasmacellen in weefselopeningen die onbereikbaar zijn voor monoklonale antilichamen. Zonder de 'ziektekiemen' nemen de auto-antilichamen van de patiënt geleidelijk af, keren de complementen terug naar normaal en verlichten of verdwijnen de symptomen geleidelijk." Daarom onderging de patiënt met succes CAR-T-therapie.

Mevrouw A zei: "Nu zijn de rode vlekken op mijn lichaam verdwenen en heb ik geen hormoonmedicijnen of immunosuppressiva meer nodig. Vroeger werd ik regelmatig bloed- en urineonderzoek gedaan, maar nu heb ik ze nog maar om de zes maanden nodig. Mijn algemene toestand is geweldig, en alle indicatoren zijn normaal. Vandaag is mijn derde vervolgbezoek en de resultaten van de vorige twee bezoeken waren goed. Ik ben de medische staf zeer dankbaar dat ze mij een tweede kans op leven hebben gegeven.